Çocuk yok mu?

Çocuk yok mu? Yok, taze bitti, Olsa bakacak mıydınız? Sevecek miydiniz? Koruyacak mıydınız?

Hayır. Seviyor gibi yapacaktınız. Ağlayıp mızmızlandığında annesinin eline tutuşturacaktınız. Eğitimi, kişisel ihtiyaçları ile ilgilenmeyecektiniz. Belki bir verecektiniz belki iki.

Ömür boyu bakabilecek miydiniz ?

Tek bildiğiniz çocuk kısmeti ile gelir demek. Bu cümleye dayanıp doğurdunuz çocukları.

Evli çifte ne gün dediniz bir ihtiyacın var mı ? Eşin sana iyi davranıyor mu ? Bir sıkıntın var mı ? Nasılsın diye ?

Demediniz. Tek sorunuz "Çocuk yok mu? " oldu. Bütün derdiniz buydu çünkü. Yok düşünmüyoruz dediğinde de aaa olur mu çocuksuz dediniz. Olur dediniz bi de ayıpladılar çok biliyorlarmış gibi. Evliliğin kesin kuralını çocuk doğurmak sandınız. Sonra evlatlarınızın dertlerini bilmediğiniz için kimi kendi derdiyle boğuşurken bunalıma girip intihar etti. Kimi kocasının kurşunu ile öldürüldü. Kimi kocasından dayak yiyip evden kaçtı ve üstelik hiç tanımadığı birine. Can güvenliğini hiçe sayarak.

Çocuk yok mu?

İlgilenmediniz, sevmediniz çocuklarınızı. Ama lafa geldi mi anasını ağlattınız ortalığın. O bizim canımız ciğerimiz diye. Başına bir şey gelince kıymetli oldu sizin için. Öncesi mi ? Yemeğini suyunu harçlığını verdiğiniz bir canlıydı sadece.

Ananız babanız çocuk sevecek diye harcadınız çocukları.

Çocuk yapın biz çocuk sevmeyecek miyiz diye baskı yaptınız. Gidin sevin, çocuk esirgeme kurumunda sevgiye ihtiyaç onlarca çocuk var sevin işte onları dediniz.

İnsanın kendi canı gibi olmaz dediler. Niye ? Sevgi buna göre mi ölçülüyor? Her şeye karıştınız. İnsanın en özeline bile ! Bir tek nasıllar iyiler mi ona karışmadınız!

Zorla evlendirdiniz başında biri olsun diye. Ve başında kocası var diye aramadınız bile.

Çocuklarınızı evlendirmeyi marifet sandınız. Çocuk yapmalarını da!

Çocuk yaptığına sevineceğinize kardeşsiz olmaz dediniz bir de. Bize kim bakacak mantığıyla doğurdunuz çocukları. Ama size kimse bakmadı. Kardeş de aradan çıksın diye kardeş yaptınız. Siz çocuk doğurmayı oyun sandınız! Mecburiyetten, zorunluluk hissettiğiniz için yaptınız çocukları!

Sonra dert yandınız etrafa bunla uğraşamıyorum çok asi kime çekmiş bilmem diye. Bir de yetmez gibi kocanıza şikayet edip dövdürdünüz!

Çocuk yok mu? Yok, taze bitti, Olsa bakacak mıydınız? Sevecek miydiniz? Koruyacak mıydınız?

Onlara bu dünyayı zehir ettiniz. Çocuk olmayı da sevdirmediniz, anne baba olmayı da...Çocukluk, mutsuzluk oldu bir çok kişi için.

Bakamayacağınız, sevemeyeceğiniz çocuklar getirdiniz dünyaya! Katledilsinler diye mi! Öldürülsünler diye mi!

Çocuk yok mu?

- Yok. Çocuk öldürüldü. Çocuk katledildi. Çocuk cinayete kurban gitti. Çocuğa tecavüz edildi.

- Çocuk getirmeyi marifet sandığınız için! Çocuk doğurmayı kadınlık sandığınız için! El aleme hamile demeyi marifet sandığınız için!

- Çocuk seçmedi bu dünyaya gelmeyi! Siz seçtiniz o çocuğu dünyaya getirmeyi! Ve hepsi siz anne babaların suçu!

- Çocuk doğurmayı marifet sandınız!

- Çocuk olmak sadece mutlu olmaktı oysa ki. Bunu bile yapamadınız!

- Ne koruyabildiniz, ne sevebildiniz!

- Evliliği de çocuk doğurmayı da marifet sandınız!

- Öldürüldüler...katledildiler...kaçtılar..

- Başkasına sığındılar.

- Hepsi sizin suçunuz! Onları dünyaya getiren anne babaların suçu!

Yazar: Ayşe Köse

#cinayet #çocuk #çocukdoğurmak #çocuksevgisi #çocukyokmu #eğitim #sevgi #sevgisizbüyüyençocuklar #taciz #tecavüz
https://haberton.com/cocuk-yok-mu/